Më 26 maj, Kryeministri shqiptar Edi Rama, pas debutimit të tijnë Greqi, bë ri një ndalesë në Busto Arsizio për të takuardiasporën e madhe shqiptare. Fillimisht u tundova të shkoja atje duke pasur parasysh lehtësimin logjistik të ofruar nga organizatorët me autobuza falas, me idenë për të pasur më në fund një konfrontim dhe shkëmbim konstruktiv dhe duke shpresuar për një afrim me diasporën, të cilës i përkas, nga ana e qeverisë së Tiranës. Në fund, hoqa dorë për shkak të tubimit në Athine të dy javë më parë i cili më kishte lëshijen e një monologu plot retorikë nacionalist-populiste. Në fakt, edhe në mitingun e Milanos, përveç pjesës fillestare të koncertit të mbajtur nga idhujt më të rëndësishëm të muzikësshqiptare, fjalimi i mbi 60 minutave ishte edhe më steril se ai i mbajtur në Athinë. Besoj se diaspora priste diçka më konkrete, që do të prekte çështjet “e nxehta” dhe aktuale, duke filluar nga problemet thjeshtburokratike. Do të përpiqem të jap një shembull banal për të sqaruar mè mire se çfarë po them: nëse një i mitur ose një i rrituradoptohet në Itali dhe merr një mbiemër të dyfishtë, regjistri civil shqiptar nuk parashikon transkriptimin e dy mbiemrave. Përveç kësaj, disa certifikata të gjendjes civile të lëshuara në Shqipërinuk janë adekuate për zyrat përkatëse në Itali. E përkufizojligjërimin e tij si “steril” sepse referencat historike ishin tëpërsëritura dhe të denja për një leksion universitar. Referencat e cituara shpesh fillonin nga Greqia e lashtë dhe më paspërplaseshin në historinë e kohëve tona, plot me slogane raciste të Bossit dhe shtypin e paragjykues italian që deri para disa vitesh stigmatizonte të gjithë shqiptarët si kriminelë. Si sfond për të gjithë fjalimin, u vendosën me mjeshtëri video emocionale që ibënin jehonë vuajtjeve të shkaktuara nga eksodi biblik i vitit ’91. Pèr mè tepèr, u “lehtësova” që nuk morra pjesë edhe pèr faktin se edhe unë mund të isha rrahur dhe shtyrë po të isha bashkuar me dhjetëra të rinj nga diaspora evropiane e gjeneratës së dytë, atë të diel, të cilët u rrahën dhe u hodhën padrejtësisht nga arena vetëm sepse, paqësisht, donin të varnin një banderolë që për mbante një kërkesë të thjeshtë: #duatevotoj2025. Liria e ushtrimit të kësaj të drejte civile, si në mënyrë aktiveashtu edhe pasive, në vendet ku jeton diaspora shqiptare, është shprehje e shtetit të së drejtës dhe kjo është ajo që kërkon diaspora shqiptare; As më shumë e as më pak. Kjo parashikohetnë Kushtetutë dhe imponohet prej pothuajse një viti edhe nga Gjykata Kushtetuese shqiptare. Shqipëria është i vetmi vend në Evropë, së bashku me Malin e Zi, që e mohon këtë të drejtë pavarësisht faktit se është premtuar rregullisht nga të gjitha forcat politike në prag të zgjedhjeve të 20 viteve të fundit. E vetmja meritë që mund t’ia atribuoj klasës aktuale politikeshqiptare është se ajo di të shitet mirë jashtë vendit. Perceptimi i europianit tè thjesjtè për Shqipërinë është ai i një ishulli të lumtur, ku mund të jetosh mirë dhe jeta nuk është e shtrenjtë . Megjithatë, kjo nuk mjafton për ta konsideruar atë një ishull të lumtur. Nuk është, të paktën për shumicën dërrmuese të qytetarëve shqiptarë që e braktisin çdo ditë në shifra alarmante. Mjafton të thuhet se më shumë shqiptarë jetojnë jashtë sesa kanë mbetur në Shqipëri. Vdekjet e djeshme në kanalin e Otrantosjanë zëvendësuar nga vdekjet në ngushticën e La Manche-it sot. Ka shumë shqiptarë në diasporë që nuk janë të kënaqur me guaskën vezulluese të maskuar si krenari kombëtare që kryeministri shqiptar tenton të mbjellë me tubimet e tijzgjedhore, të cilat karakterizohen, përkundrazi, vetëm nga